มือกระบี่จอมดื้อรั้น ฮั่วจั่นไป๋ ตามหายาไปให้ลูกชายของเพื่อน และได้พบกับ เซวียจื่อเย่ ปรมาจารย์แห่งหุบเขายา เมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันในแต่ละวันเป็นเวลาแปดปี พวกเขาก็มีความหลงใหลในกันและกัน เข้าใจกันได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พวกเขาก็ตกลงที่จะดื่มด้วยกันใต้ต้นเหมยในปีหน้า ทว่าเนื่องด้วยความรับผิดชอบที่แต่ละคนต้องแบกรับ จึงเป็นการยากที่จะแสดงความรู้สึกรักออกมา สุดท้ายเหลือเพียงความเสียใจที่ต้องพรากจากกัน การดื่มและพูดคุยท่ามกลางสายลมและหิมะ การบอกลาที่ห่างไกลนับพันลี้ การพลัดพรากที่ติดค้างในหัวใจ ความรักที่ถูกลิขิตให้คงอยู่ตลอดไปแสดงให้เห็นถึงความโศกเศร้าของชีวิตและความตายของการยึดติดและปล่อยวาง